Jeg leser for tiden Gnostiske essay av Jon Fosse. Der står det en hel masse som går meg hus forbi, en hel masse jeg ikke forstår meg på og en hel masse som sikkert er veldig glupt. Helt sikkert er i alle fall, at jeg skulle ønske jeg klarte å henge med.
Men så kommer det heldigvis noe innimellom, som mitt lille hode klarer å fange opp, og da blir jeg så glad ;-)
Se bare her:
Kanskje er det slik at opplevingane nokre situasjoner gir, gjerne opplevingar i situasjonar ein set seg sjølv i gong etter gong, etablerar eit slags mønster også til andre situasjonar ein er i, dei blir ein slags grunnsituasjonar og eg har for eigen del tenkt at den situasjonen eg er i når eg om sommaren er i ein liten trebåt ute på fjorden ikkje er så ulik den situasjonen eg er i når eg skriv litteraturen min.
Eg veit ikkje kor gløgg ein slik tanke er, men slik båten og eg er i rytme, frå bølgjene, når eg er i ein båt ute på fjorden, slik skal også skrifta mi vere i sin rytme. Og noko skal kunne skje, vil fisken bite? Ein stor? Ein liten? Kva slags fisk? Og vil det komme til å blåse opp? Vil båten halde i den stormen som kan komme? Vil eg i så fall, komme meg velberga i land? Og kva vil skje med den eg skriv om? Og fjorden i sitt djup, kva løyner den? Kva løyner seg i litteraturens djup, langt der nede? Og så stilla, den veldige stilla, den stilla som er så stor at den til og med lar mine døde venner igjen bli til for meg. Den stilla vil eg og gjerne skrive fram i litteraturen min. Og så vinden.
Fosse sammenlikner det å sitte i robåten sin i Strandebarm, med det å skrive. Veldig bra!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar